اين رمان آميزه‌ای است از وقايع، بحث‌های فلسفی و تجربۀ رنج‌های روانی كه با ظرافتی بی‌نظير از چشم‌انداز يك زندانی محكوم به مرگ روايت می‌شود.

در این کتاب، نمایش‌نامه‌ای روسی که در چهار پرده و با حضور سی و سه شخصیت قابل اجراست، درج شده است. هدف از تدوین این نمایش‌نامه، نشان دادن شرایط زندگی و فکری اشراف روسیة تزاری و بیان دیدگاه‌های کوته‌فکرانه و فاسد آن‌ها است.

«فئودور داستایوفسکی» در این رمان، اتفاقاتی را شرح می‌دهد که در دهکده‌ی «استپانچیکوو» برای خانواده عمویش رخ می‌دهد.

در رمان قصه‌ی یک معلم را از زبان خودش می‌شنویم که هنر خوشنویسی را آموزش می‌دهد، و درعین‌حال مفاهیم زندگی را با تک‌تک حروف و با نقش پررنگی که کلمه‌ها در بیان احساسات دارند، به شاگردانش درس می‌دهد.

(داستان های روسی،قرن 19م)

داستایفسکی عمق و فراز جامعهٔ روسیه را تجربه کرد...