سرگذشتِ خواندنی دو خواهر، یکی احساساتی و بی‌محابا و دیگری عاقل و خویشتن‌دار.

داستان خبرنگاری به نام کامیل پریکر را روایت می‌ کند

آگوست 1939 لندن برای جنگ آماده می‌شود

آن موقع بیست سالم بود می‌گفتم لعنتی، صبر داشته باش، باندینی. ده سال وقت داری کتاب بنویسی، پس سخت نگیر، بزن بیرون و درباره‌ی زندگی چیز یاد بگیر، تو خیابان‌ها قدم بزن.

اینیاتسیو سیلونه مکتب دیکتاتورها را در سال ۱۹۳۸، همزمان با نان و شراب، نوشت...

کتاب مادرم در ستایش مادر و عشق او و حالا که او در گذشته سوگ‌نامه‌ای در فقدان اوست.