«همزاد» داستانی‌ست روان‌شناسانه از دورانی که داستایوسکی در آن می‌زیسته و به طرز شگفت‌آوری نقد جامه‌ای‌ست که در آن تملق و شرارت، تنها مسیر برای رسیدن به موفقیت قلمداد می‌شود.

ایوان ایلیچ، شخصیت اصلی داستان تولستوی، شخصی موفق در زندگی روزمره و کاری است، ولی در زندگی شخصی دچار مشکلاتی است.

داستان دربارۀ دختری گوشه‌گیر، تنها و بی‌رفیق است. پدرش کشیش است و دختر، ایوت، از زندگی خود بیزار است. زندگی یک‌نواخت و بی‌روح، در روستایی خواب‌برده و بی‌هیجان، با آدم‌هایی تکراری و محافظه‌کار. دختر می‌داند این تمام زندگی نیست. او می‌داند باید چیزی باشد که اعماق روحش را به آتش بکشد و شوق زندگی را در جانش جاری سازد. دختر با یک مرد کولی – آزاد و رها و دل‌فریب – آشنا می‌شود، به فکر فرار هم می‌افتد. اما سؤال اینجاست: آیا دختر می‌تواند ترس‌های خانوادگی و قراردادهای تنگ‌نظرانۀ اجتماعی را پشت‌سر بگذارد و ذاتِ نابِ زندگی‌اش را دنبال کند؟

(داستان‌های آمریکایی، قرن 20 م)

من هم تشنه بودم سرم را عقب دادم و خودم را رها کردم تا بیفتم وسط درخت‌ها. صورتم را فرو کردم توی گل سرد و دیگر تکان نخوردم من این طور مردم به زودی تنم با زمین یکی می‌شود.

این رمان سرنوشت مجموعه‌ای از انسان‌های شوربخت را ترسیم می‌کند که در حاشیهٔ تاریخ سر می‌کنند...