کتاب خانوم

روزی که بخوانید شرحه هایم، حتم، چشمان خود می بندید. با دست کاغذم بر سینۀ غم گرفته چسبانیده فشار می دهید تا از بطن آن نگاه همیشه سنگین خروج کند.حتم دارم غلامان را دستور به ترک این گوشه می کنید. دستی بر گچ های شکل یافته می کشید،شاید نقوش رنگ دیده، خوب گوش بسپارید شکی نیست ندایی از دل این ساروج های زمخت که سنگلاخ ها را روی هم نگه داشته بیاید و شما بشنوید. آن وقت سر را به دیوار نزدیک کرده، آرام به یادگارهایی که برایتان نهاده ام می گویید: من هم خاطر شما را می خواستم.