زمانی که لوی استروس در دهه‌ی ۱۹۳۰ و پس از تحصیل در رشته‌ی فلسفه، برای مأموریتی اداری عازم ایالات متحد آمریکا شد و سپس به‌دلیل شروع جنگ تا پایان آن در همان کشور باقی ماند، هیچ‌کس (و پیش از همه خود او) تصور نمی‌کرد که او انقلابی عظیم در علوم اجتماعی و به‌ویژه در انسان‌شناسی به پا کند.

کسی را به حضور نمی‌پذیرفت، هیچ فرمانی صادر نمی‌کرد، وقتی که گروه‌های فشار به کاخ سفارت پاپ حمله بردند، آثار مقدس تاریخی را با خاک یکسان کردند، سفیر را گرم خواب نیمروزی در گوشه آرامی از باغ اندرونی غافلگیر کردند...

فلسطینی‌ها با وجود سعید، سخن‌گویی آداب‌دان داشتند که ته‌وتوی جنون کلان‌شهری را در می‌آورد؛ طرفداران اسرائیل در وجود او شارلاتانی خبیث و تروریست می‌دیدند؛ شرق‌شناسان دشمنی کاملا مسلح را پشت سر خود می‌دیدند.

بویاجیو با توجه به جوانب مختلف کارش چیزی بیش از بازرگانی شایسته و موفق بود.

سونگ یون لی، پژوهشگر برتر مطالعات کره، داستان زنی را روایت می‌کند که کشورش را به ویرانی کامل با حمله‌ی هسته‌ای تهدید کرد: کیم یو جونگ، خواهر رهبر کره‌ی شمالی.

با احتیاط از پله ها پایین رفتند. خانم هنگرو از رفتن به کنت خرسند به نظر نمی رسید.

در جایی در سوئیس مکانی ساخته می‌شود که آدم‌هایی که فراموشی مطلق گرفته‌اند می‌توانند در دهه‌ی محبوب و مطلوب خود زندگی و تاریخ را از نو تجربه کنند؛ ایده‌ای حیرت‌آور که این مکان یعنی «پناهگاه زمان» را ساخته است.

کتاب حاضر پژوهشی کوتاه در مورد موضوعی کلان، یعنی نگارش تاریخ در عصر نوین جهانی است. دلیل نگارش آن این بوده که نویسنده باور دارد دو عامل مهم چشم‌انداز تاریخی را در مسیر دگرگونی قرار داده است.

در مورد تلفیق تاریخ فکری و طبیعی و گزارش میدانی با روایتی قدرتمند از انقراض گسترده ای که در برابر چشمان ما اتفاق می افتد.