کتاب تالار خونین و داستان‌های دیگر

‍ تاریکی غلیظ، بی نور هیچ ستاره‌ای، پنجره‌ها را مات کرده بود. همۀ چراغ‌های اتاقم روشن بودند تا تاریکی را بیرون نگه دارند، با این همه انگار تاریکی باز هم بر من می‌تازد تا در کنارم حضور یابد، اما انگار شب، که نور آن را در نقاب خودش پوشانده بود، همچون ماده‌ای تراوا می‌تواند در پوستم رخنه کند. به ساعت کوچک گرانبهایی نگاه کردم که مدت‌ها پیش در دِرسدن با گل‌هایی که ریاکارانه معصوم می‌نمود درست شده بود؛ از زمانی که نخستین بار در کشتارگاه خصوصی او فرود آمده بودم عقربه‌ها گویا حتی یک ساعت جلوتر نرفته بودند. زمان نیز در خدمت او بود؛ زمان می‌خواهد مرا در اینجا در شبی که تا آمدن او طول خواهد کشید، مثل خورشیدی سیاه در صبحی بی‌امید به دام اندازد.