و بکت نقطۀ پایان این بازی است. او آخرین نویسندۀ مدرن و نخستین نویسندۀ پستمدرن است. پستمدرنها علاقۀ زیادی به استفاده از کلمۀ بازی داشتند و جدینگرفتن جهان و زندگی، جزء رویکردهای آنها بود. در این کتاب -که حدود ده سال برای آن وقت گذاشتم- سعی کردم با نگاه و زبانی از جنس نگاه و زبان بکت به تحلیل مفاهیمی چون تنهایی، انزوا، پیری، فرسودگی، مرگ، سترونی، نازایی و تقلیلگرایی در آثار نمایشی بکت بپردازم.