عادت او بود که روی تخت، زیر پتو یا شمد، به‌مناسبت فصل، دراز می‌کشید و چشم‌هایش را با شال سیاهش می‌پوشاند و داستان‌هایش را تقریر می‌کرد. از قدیم این شیوه‌ی داستان‌سرایی او بود.

بچه‌ رزمری، رمانی کوتاه یا داستانی بلند، یکی از بهترین نمونه‌ های ایجاد تعلیق میان وهم و واقعیت است.

در «آهو کشی» همۀ قساوت آدمی برانگیخته می شود تا همۀ معصومیت را سلاخی کند و همه زیبایی و ظرافت و ذوق به دست همۀ خشونت پرپر شود و به تاراج درنده خویی رود. بزرگ ننگی است این ننگ آهو کشی. همان که مجنون نظامی گفت: «آهو کشی آهویی بزرگ است.»

درخت مثل خود آذر است، شوخ و شنگ و دیوانه. از مدت‌ها پیش پیله کرده‌ام به درخت.