در این کتاب از میترائیسم، مغان، اوستا و شاهنامه، شهرهای مقدس ایران، عقاید ایزدیان و کتابهای مقدسشان (رش، جلوه)، زبان و ادبیات ایزدی، ساختار اجتماعی و اعتقادی و سیاسی ایزدی ها، مناسک ایزدی، پراکندگی ایزدیان پیوند حوزه عرفانی هند و خراسان و آناتولی، علویان، بکتاشیان، آتش بگی ها و طریقت ادهمیه سخن به میان آمده است.
غفاری در این مقالات به تحلیل انواع مخاطب در سینما میپردازد و از رسالتی که فیلمساز در قبال تماشاچی بر عهده دارد سخن میگوید. وی به مقایسهی سینمای ارزشمندی که مردم را متفکر بار میآورد با سینمایی که تماشاچی را تنبل میکند؛ میپردازد.
هستی و زمان در سال ۱۹۲۷ منتشر و به سرعت یکی از برجستهترین و بحث برانگیزترین متون فلسفی قرن بیستم شد. این اثر نقطهی تلاقی جریانهای فکری مختلف و مهمی در ابتدای قرن بیستم است از جمله پدیدارشناسی، اگزیستانسیالیسم، مدرسی گرایی جدید و هرمنوتیک هستی و زمان هم چنین، به تعبیر یکی از پژوهش گران نقطهی جدایی فلسفهی قارهای و فلسفهی به اصطلاح تحلیلی است نقطهی کانونی بسیاری از جذابترین و پیوستهترین مباحث فلسفی قرن اخیر.
چیستی فلسفه سیاسی و تمییز مسائل بنیادین آن از فلسفه اخلاق، چالش اصلی بسیاری از فلاسفه نامآور در اندیشه سیاسی است. در خصوص نسبت فلسفه سیاسی با فلسفه اخلاق پرسش از تقدم یکی بر دیگری است، اینکه آیا فلسفه سیاسی خودآیین و مستقل از فلسفه اخلاق است یا بر شالوده حقایق اخلاقی استوار میشود؟
موضوع اصلی این کتاب، نقش هنرمندان در دگرگونیهای سبکشناختی معماری است؛ چرا که همواره نسل مهاجری از هنرمندان و معماران در جستوجوی مأموریتهای چالشبرانگیز در تمامی دورهها گرد هم میآمدند...