کتاب هستی و زمان هایدگر (راهنمای خوانش)

هستی و زمان در سال ۱۹۲۷ منتشر و به سرعت یکی از برجسته‌ترین و بحث برانگیزترین متون فلسفی قرن بیستم شد. این اثر نقطه‌ی تلاقی جریان‌های فکری مختلف و مهمی در ابتدای قرن بیستم است از جمله پدیدارشناسی، اگزیستانسیالیسم، مدرسی گرایی جدید و هرمنوتیک هستی و زمان هم چنین، به تعبیر یکی از پژوهش گران نقطه‌ی جدایی فلسفه‌ی قاره‌ای و فلسفه‌ی به اصطلاح تحلیلی است نقطه‌ی کانونی بسیاری از جذاب‌ترین و پیوسته‌ترین مباحث فلسفی قرن اخیر.
هستی و زمان نوعی پدیدارشناسی زندگی هر روزه‌ی انسان و کاوشی درباره‌ی دگرگونی‌های خود است، دگرگونی‌هایی که ممکن است در رویارویی با شدیدترین چالش‌های اگزیستانسیالی که با آن‌ها مواجه می‌شویم رخ دهند. با این حال بخش موجود از هستی و زمان گام نخست در مسیر نوعی هستی‌شناسی فراگیر است بررسی والا مرتبه‌ترین پرسش فلسفی، یعنی پرسش از هستی هایدگر در نظر داشت هستی و زمان را دو قسمت و هر قسمت را در سه بخش بنویسد. بنا بود قسمت نخست بسط و توسعه‌ی نظام‌مند نوعی هستی‌شناسی پدیدارشناسانه و قسمت دوم ارزیابی انتقادی تاریخ فلسفه‌ی غرب باشد اما هایدگر تنها دو بخش از قسمت نخست این طرح شکوهمند را نوشت، یعنی آن چه ما امروز به عنوان بخش‌های اول و دوم هستی و زمان می‌شناسیم بخش اول به پدیدارشناسی زندگی هر روزه اختصاص دارد و بخش دوم کاوشی است درباره‌ی مضامین اگزیستانسیال.