این‌کتاب به اتکای یافته‌های روان‌کاوانه و آموزه‌های عارفانه، بخش عمده‌ای از انگاره‌ها و پیش‌فرض‌های ناهشیارانه‌ی ما را نسبت به دو مقوله‌ی مهم «یادگیری» و « فراموشی‌» آن‌چنان دچار فروپاشی و جاگردانی بنیادی می‌کند که با حیرتی تکان‌دهنده درمی‌یابیم‌ که ‌گویا تنها راه یادگیری پایدار چیزها، فراموش‌کردن عمیق آنها‌، و یگانه طریق فراموشی ‌شدید چیزها، یادآوری عمیق آنهاست.

رومینا، دختری باهوش و بااستعداد که قبل از امتحان المپیاد می‌فهمد سرطان دارد، به دنبال علاقه‌اش، یعنی نجوم، سرنوشت دیگری را برای خود رقم می‌زند...

توشیکازو کاواگوچی در این کتاب زیبا و تأثیرگذار سؤال می‌کند که اگر می‌توانستی فقط یک بار به گذشته برگردی دوست داشتی چه کسی را ملاقات کنی؟

«پس هیچ‌کاری نمیشه برای تغییر زمان حال انجام داد؟» مونجی کادوکورا با کنجکاوی سرش را کج کرد و یک گلبرگ شکوفه‌ی گیلاس از لابه‌لای موهای خاکستری‌اش روی زمین افتاد. زیر نور کم لامپ‌های حبابدار که تنها نور کافه بود، صورتش را تقریبا به دفترچه یادداشتش چسبانده بود و به آن نگاه می‌کرد.

توشیکازو کاواگوچی با روایتی گرم و زیبا به این موضوع می‌پردازد که رها نکردن گذشته چگونه آینده را متأثر می‌کند و از خواننده می‌پرسد: اگر هیچ چیز زمان حال را تغییر ندهد، باز هم حاضری به گذشته سفر کنی؟

توشیکازو کاواگوچی با روایتی گرم و زیبا به این موضوع می‌پردازد که رها نکردن گذشته چگونه آینده را متأثر می‌کند و از خواننده می‌پرسد: اگر هیچ چیز زمان حال را تغییر ندهد باز هم حاضری به گذشته سفر کنی؟