ادوارد اثیری روبه روی آینه ی چهار صد تکه می ایستد.

اگر روزی زنی را دیدید که از خرابه های خود برخاسته و با تکه های شکسته ی جانش برای شما پل ساخته بود بدانید که درد او را نکشت او درد را به زانو درآورد. این کتاب خاکستر آن زن است. نه برای سوگواری برای آنها که از آتش فانوس می سازند.

حفل ها سرو جنوب اند بیش از هر چیز احساس تاب شاعر را در احترام و ستایش سرزمین خود نشان میدهد و پیداست که شاعر زادگاه و دیار خود را تا چه حد دوست دارد و به آن عشق میورزد.

آدم ها به هم سلام میکنند، تا اندوه خدا حافظی را قسمت کرده باشند، مثل کوه، که به گوش کوه، قصه آغوش نخستین را زمزمه کرده بود

ابر صیقل می دهد شمشیر زنگالود آسمان را پنجره بسته است روز بر سنگ سیاه شب بلورین جام بشکسته است

اکنون اما آن سایه روبه رو نه یک و هم و گمان بلکه خود ابوالفضل بود که با بوی تند سیگارش میان قاب در زیرزمین به هیئت زندانیان یا شاید هم بازجویی ایستاده مانده بود.