فکر می کنم چه عجب! بعد از مدت ها خودم را از قید و بند این که به کسی توضیح بدهم نجات داده ام

تا قبر کانی راه زیادی نیست...

با نامیرایی شیطان‌گونه یا شاید خداگونه‌ اش که گذر عمر تغییری در ظاهرش ایجاد نمی‌کند...

عید که شد، پیرهن قرمزی با گل‌های آبی برایش دوختند، دست و پایش را حنا بستند و با ویس مراد و خداداد پیش براخاص رفتند.

طالبان، این خونخواران و خونریزان پیشاداعشی که تا همین لحظه تغییری در نگرش ارتجاعی‌شان نسبت به جهان و انسان ایجاد نشده...

شرح زندگی یک ساعت ساز پرسه زن و خاطره باز در بیست و چهار ساعت پایانی سال نود و یک .... ادبیات داستانی رمان ایرانی