در آثار ساعدی دوگانه ی پرتنش زبان زبان به مثابه ی امکان و زبان به منابه ی ابزار سرکوب در صحنه هایی از تعلیق و هراس آشکار میشود.

زمان با داستان‌ها سازگار است و روشنای چراغ‌اش را تنها به سوی حقیقت نشانه می‌رود؛ زیرا که حقیقت در رابطه با زمان است که معنا می‌یابد.

دمپایی لا انگشتی ابری هم از آن چیزهاست.

خیلی وقت است که با من زندگی میکند از بچگی آن زمان وقتی کسی نبود میآمد بیرون اول خوب همه جا را میگشتیم.

نواختن بی وقفه نوشته محمود مقدسی مجموعه ای از یادداشتها و تأملات یک معلم است که با نگاهی انسانی به تجربه های روزمره اش در کلاسهای درس می پردازد.

میارجان این پهپاد کوفتی هنوز بالای سرماست.