این شعر را پیشکش می کنم- به همه آنان که تابوت برایم فراهم خواهند کرد...

از بالای برجی نیمه کاره روی نقطه ای تف کرد

بگو! باران و پا در رکاب باد گلویی تازه کن ...

چتر کوچک و شکسته ام را در توفان و سیلاب بر سرم می گیرم...

ما ماهیان خاکزی بودیم غوطه ور در خودمان

من هیچ وقت شبیه هیچ کس حتا شبیه خودم زندگی نکرده ام