و از قضا امروز نامه ای نوشتم و اعتراف کردم من هرگز شاعر نبوده ام بعد...

نه داوودم که حنجره ام را از گل بهشت سرشته باشند نه از فرشتگانم که خلقتم...

بالای سرم نشسته و ماه من است...

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم....

بخوانم من برایت داستانی اگه عقلت رسه تو کف بمانی ای رفیق عاقل و دانا...

آیا قبل از سرودن شعر به پایان آن می اندیشید؟