"آسیب‌شناسی بهنجار بودن"، اثری روشنگر از اریک فروم، تلاشی است برای بازاندیشی درباره مفاهیمی که آن‌ها را بدیهی می‌پنداریم. این کتاب خواننده را با یک پرسش بنیادین روبه‌رو می‌کند: در جهانی که بیگانگی، اضطراب، مصرف‌زدگی و انزوا نُرم شده، آیا نرمال بودن نشانه‌ی سلامت است یا بیماری؟ مطالعه‌ی این اثر برای هرکسی که به دنبال فهم عمیق‌تری از انسان معاصر و بحران‌های پنهان در دل بهنجاری است، نه‌تنها ضروری، بلکه الهام‌بخش خواهد بود.

کتاب «تکنیک‌های روایتگری برای فروش» نوشته‌ی فیلیپ هام به همت انتشارات ادیبان روز به چاپ رسیده است. به باور بیشتر صاحب‌نظران، داستان را می‌توان زبان مشترک تمام ملت‌ها و گروه‌های بشری دانست. داستان‌سرایی یا به عبارتی روایتگری از داستان‌های بصری، ازجمله نقاشی‌های غار، سرچشمه می‌گیرد و سپس به سنت‌های شفاهی منتقل می‌شود که در آن، داستان‌ها از نسلی به نسل دیگر دهان‌به‌دهان منتقل می‌شود؛ سپس تغییری به سمت واژگانی صورت گرفت که به روایت‌ها، ازجمله داستان‌های نوشتاری و چاپی و تایپی تبدیل شد.

"لوته در وایمار" اثر توماس مان، روایتی پیچیده و تأمل‌برانگیز است که در آن شارلوت کستنر واقعی-الهام‌بخش شخصیت لوته در رنج‌های ورتر جوان گوته-بیش از چهل سال پس از آن عاشقانه‌ی کوتاه، بار دیگر به وایمار بازمی‌گردد. او اکنون بیوه‌ای پخته و اندیشناک است که سفری را برای آشتی عاطفی، و شاید دریافت قدردانی‌ای دیرهنگام از شاعر شهیر، آغاز می‌کند. مان در این رمان، در هم‌تنیدگی حافظه، هنر، و تأثیرات انسانی نبوغ را با ظرافتی کم‌نظیر می‌کاود؛ اثری که هم ادای احترام است و هم نقدی پیچیده.

بارن باگه نمادی است از تمام آنچه تاریخِ حیات بشر را ساخته: اوج و سقوط تمدن‌ ها، قصه‌های انسان‌ هایی که در این نابود شده‌اند

کتاب "من و پدر"، روایت تلاش دختری است برای نزدیک شدن به پدر، پدری که در دههٔ 1970 از ترکیه برای کارگری به آلمان آمده است؛ روایت تلاش برای غلبه بر بی‌زبانی، با توسل به حرکات دست و صورت در آشپزخانه، و هم‌نشینی در سکوت. رمانی تأثیرگذار، با مایه‌هایی از طنز، دربارهٔ رابطهٔ پدر و دختر.

آدورنو در این کتاب با تحلیل دو قطب متضاد موسیقی مدرن، یعنی آرنولد شونبرگ و ایگور استراوینسکی، به بررسی تنش‌های فرهنگی و اجتماعی عصر خود می‌پردازد و موسیقی را به مثابه آیینه‌ای از بحران‌های تمدن غرب تفسیر می‌کند. در پس این تحلیل، این ایده خوابیده است که آدرونو موسیقی را نه به عنوان هنری مستقل، بلکه به عنوان بخشی از «کل اجتماعی» می‌دید که بازتابنده تضادهای تاریخی و ایدئولوژیک است....