این فیلم علیرغم مقبولیت خیرهکنندهاش نزد مخاطبان، هرگز آنطور که باید و شاید مورد تحلیل انتقادی قرار نگرفت. تحلیل روشنگرانۀ پیتر وولن از آواز در باران حق این فیلم پیچیده را بهجا میآورد. وولن در تحلیل نمابهنمای درخشانش از قطعۀ مشهور «آواز در باران» نشان میدهد که کارگردان، مؤلفههای رقص و موسیقی را چقدر ماهرانه در تاروپود روایت فیلم جای میدهد و موفق میشود دو سنت متمایز رقص آمریکایی، یعنی تَپدنس و باله، را با هم ترکیب کرده و فیلمی دربارۀ نهفقط موسیقی، که زندگی و سینما بسازد. مجموعۀ یک فیلم، یک جهان مشتمل بر تکنگاریهاییست دربارۀ فیلمهای نامی و اثرگذار تاریخ سینما