اپیکور ادعا میکرد لذت کلید دستیابی به زندگانی نیکوست. لذت خوب است و درد بد، هم ازاینرو در پی لذت باشید و از درد بپرهیزید. اپیکور فکر میکرد این هم خاستگاه و هم هدف همۀ کارهایی است که میکنیم. از این حیث خاستگاه است که ما بهگونهای غریزی بهدنبال لذت و پرهیز از دردیم و ازایننظر هدف است که تمامی کنشهایمان در تحلیل نهایی تلاشی برای دستیابی به چنین حالتیاند. مشکل این است که ما مکرر در مکرر اوضاع را برای خودمان بیشازحد پیچیده میسازیم. واقعیت آنکه زندگی بسیار ساده است: تعقیب لذت و اجتناب از درد. همین!