کتاب کجا باید رفت تا سکوت غوغا کند

در اضطراب بادهای پاییزی همچون اراده ی لرزان من بر زمین و آسمان بر شب و روز لغزان می وزند کسی هم تعجب نمی کند که در این وزش باد چگونه هنوز زنده است سنگی از زمین برمی دارم به سوی باد پرتاب می کنم سرعت باد دو برابر می شود به من می آموزد که من چه قدر تنها و مدام در اضطراب