تکامل از طریق انتخاب طبیعی واقعیت فراگیر جهان زنده است. یک عنصر کلیدی در این فرایند وراثت زیستی ای است که از رهگذر آن موجود زنده پایه سازمان فیزیولوژیکی بدنی نیاکان خود را، همراه با همه پیامدهای عملکرد ادراکی، رفتاری و شناختی آن به ارث می برد. اما برای همه انواع پستانداران، از جمله همه انواع نخستی ها، بخش عمده تكوین فردی محقق کننده این سازمانی فیزیولوژیکی در حالی اتفاق می افتد که موجود در حال رشد، در حال تعامل با محیط اطراف خود است. دوره به نسبت طولانی نابالغی یا نارسیدگی که در آن این تعامل اتفاق می افتد البته تاریخچه ای از اتخاذ یک استراتژی در مقابل یک زندگی پرخطر است، بدین معنا که موجود نورس تا مدتی برای تأمین غذا و محافظت شدن در برابر شکارگران کاملا وابسته به یکی یا هر دو والدین خود است. این دوره طولانی نارسیدگی یک مزیت جبرانی نیز دارد و آن این که موجود نارس در طول دورهی تکوین فردی خود آموزش و شناخت قابل توجهی را ذخیره می کند که اغلب موجب انطباق پذیری های شناختی و رفتارهای انعطاف پذیرتر در او می شود.