کتاب قصابی بلوچی

باران چنان به شدت می‏بارید که زمین گل خالی شده بود. پاها با هر قدم تا زیر زانو در گل فرو می‏رفت و با صدا بیرون می‏آمد. کاپشن‏های چرم گاو را روی سر کشیده بودیم و سینه‏خیز آرام‏آرام به طرف دیوار مرزی پیش می‏رفتیم. در ظلمات محضِ صحرا فقط نور برجک نگهبانی به چشم می‏خورد. سرباز نگهبان تفنگ به دست در برجک قدم می‏زد. خیلی‏ها را که می‏شناختم در حال گذر از این دیوار کشته شده بودند.پدر دستش را بلند کرد و در جایش بی حرکت ایستاد. من هم پشت سرش ایستادم. چندثانیه‏ای به تاریکی خیره شد. چراغ قوه‏اش را بیرون آورد و دو بار خاموش و روشن کرد. باران باز هم شدت می‏گرفت. اگر همیشه اینقدر باران می‏بارید هامون خشک نمی‏شد.

آب روی زمین جمع شده و تا نصف بدن درازکش ما در آن فرو رفته بود. فک و آرواره‏هایم از سرما ناخودآگاه محکم به هم می‏خوردند. پدر اما بدون هیچ لرزش و حرکتی جلوتر در سکوت به ظلمات چشم دوخته بود. تنفس کم‏کم برایم سخت می‏شد. دقایق به کندی می‏گذشت و ما بدون حرکت در آن سرما منتظر بودیم و هیچ خبری نمی‏شد. به پدرم نگاه کردم. بدون هیچ تغییری در همان حالت بود. دیگر طاقت نداشتم.

« بابا… دارم…»

«هیس!»

کسی از درون تاریکی به سمت ما می‏آمد. آرام آرام آنقدر که دیده شود جلو آمد و با دست اشاره کرد که نزدیک برویم. پدر حرکتی به سرش داد که یعنی بلند شوم. بلند شدیم و تک پا دنبال آن شخص راه افتادیم. ظلمات تنها چارچوب جسم او را به ما نشان می‏داد، نه لباسش را می‏دیدیم و نه صورتش را. فقط متوجه این شدم که او هم مانند ما کاپشنی روی سرش انداخته تا از شدت باران بکاهد.

پشت سر او راه می‏رفتیم. زیر برجک که رسیدیم به بالا نگاه کردم. نشانی از سرباز نبود.