می دونی، آرمان گرایی چیز خوبیه. صداقت علمی و پای بندی به حقیقت در تحقیقات هم درسته. این ها همه ش سر جای خودشون معتبر و محترمن. جست و جوی حقیقت به هر بهایی، این هم خیلی شیکه و چی بهتر از این! اما، البته می بخشیدها، زمانی می رسه و آدم گاهی تو یه موقعیتی گیر می کنه که به این نتیجه می رسه که حقیقت محض علمی، اگه اصلا وجود داشته باشه، اینه که به احتمال بسیار زیاد یه گله ابله دیوونه جهان چند بعدی و بی نهایت ما رو اداره می کنن. اون وقت آدم دو راه بیشتر نداره: یا دوباره ده میلیون سال علاف بشه تا آخرسر برسه به همین جواب، یا پول رو بر داره و بزنه به چاک. من که انتخابم روشن و مشخصه.