سپری کردن یک روز در آن را برابر با یک عمر می داند. عمری که تنها با یک دیوار از جریان رایج زندگی فاصله می گیرد. دیواری تلخ که تو با تنهایی و ناامیدی و غم و رنجت در پشت آن راه می روی، گریه می کنی، می خندی، از لای میله های عمودی به دنبال آسمان می گردی، با آن درددل می کنی و گاه روی آن می نویسی.