کتاب چهار رساله (منون فدروس ته تتوس هیپیاس بزرگ)

چهار رساله همان‌طور که به‌روشنی از نام آن برمی‌آید، شامل چهار رسالهٔ مشهور افلاطون است. افلاطون از بزرگ‌ترین و پرخواننده‌ترین فیلسوفان تاریخ است، چنان‌که مخاطبان او نه‌تنها مشتاقان فلسفه، بلکه عام‌ترین و تازه‌ترین خوانندگان متون فلسفی نیز هستند. از کمتر فیلسوفی می‌توان نام برد که آثارش به اندازهٔ آثار افلاطون خوانده شوند و روزی نیست که بر سر آثار مختلف او بحثی تازه‌ای در وادی فلسفه در نگیرد یا آثار متعددی به چاپ نرسد. از این‌رو افلاطون و آثارش نیازی به معرفی ندارند.
منون، اولین و مهم‌ترین رسالهٔ این کتاب است. موضوع رسالهٔ منون فضیلت است و اینکه آیا فضیلت آموختنی است یا نیست. در این رساله هم سقراط جویندهٔ حقیقت است ولی ادعا دارد که چیزی نمی‌داند. از بحث، نتیجه قطعی و مسلمی گرفته نمی‌شود و از این لحاظ به رسالات دورهٔ اول افلاطون شبیه است. اما از طرف دیگر سقراط در ضمن بحث عقایدی اظهار می‌کند که محققان، بیشتر از خود افلاطون دانسته‌اند تا از سقراط، از قبیل اینکه دانش همان یادآوری است. از این رو شاید بتوان گفت این رساله پس از رسالات دورهٔ اول از قبیل لوسيس و لاخیس و خرمیدس و قبل از رسالات دورهٔ دوم از قبیل فـدروس و مهمانی نوشته شده است.
حاضران مجلس در این رساله از سقراط گذشته، منون و انوتوس هستند و هر دو وجود تاریخی داشته‌اند.