نسبت دیو و اژدها و پری با «خیال» را پس از اسلام در متون دری - که وجه غالب ادبیات پس از اسلام است - در حماسهها و داستانهای منظوم و منثور و روایتهای شفاهی میتوان بازجست.
این کتاب با نگاهی نو و جسورانه، مرزهای ادبی و فرهنگی بین افغانستان و ایران را مورد کاوش قرار میدهد و تصویری پویا از تعاملات ادبی بین این دو کشور در اوایل قرن بیستم ارائه میدهد.