کتاب پلاک 36

جمشید: چه ت شده فرشته؟

فرشته: کنسر دارم بابا.

از جایش بلند می‌شود و به طرف او می‌رود.

سیمین: با زحمت از جایش بلند می‌شود.

سیمین: کنسر چی؟

فرشته: سینه

سیمین: کی تو این لعنتی رو گرفتی؟ چرا به ما نگفتی؟

فرشته: با صدای اشک آلود نمی‌خواستم کسی بدونه سرطان گرفتم.

سیمین: می‌رود و او را بغل می‌کند.

فرشته: تو چرا این جوری راه میری؟

سیمین: همه از هم دوریم هیچ کدوممون نمی‌دونه اون یکی چه مرضی گرفته. منم پارکینسون گرفتم.

جمشید: چند وقته بیمار شدی فرشته؟

فرشته: من هشت ماهه درگیر این کنسرم.

سیمین: خدا مرگم بده خیلی بی‌فکری که ما رو بی‌خبر گذاشتی.

فرشته: شما که خودت مریضی چی کار میتونستی بکنی

سیمین: بابات که هست؟

فریبرز: به منم چهار پنج روزه گفته.

باشنیدن صداها فریدون از پله‌ها پایین می‌آید. با دیدن فریبرز و فرشته تعجب می‌کنند.