هستی و زمان در سال ۱۹۲۷ منتشر و به سرعت یکی از برجسته‌ترین و بحث برانگیزترین متون فلسفی قرن بیستم شد. این اثر نقطه‌ی تلاقی جریان‌های فکری مختلف و مهمی در ابتدای قرن بیستم است از جمله پدیدارشناسی، اگزیستانسیالیسم، مدرسی گرایی جدید و هرمنوتیک هستی و زمان هم چنین، به تعبیر یکی از پژوهش گران نقطه‌ی جدایی فلسفه‌ی قاره‌ای و فلسفه‌ی به اصطلاح تحلیلی است نقطه‌ی کانونی بسیاری از جذاب‌ترین و پیوسته‌ترین مباحث فلسفی قرن اخیر.