آننکوف: بسه دیگه! دیوونه شده‌ید؟ حواستون هست کی هستیم؟

بله، روزگاری بود که بیدرنگ شب میشد و با جستوجوی گرما و تکه های تقریباً خوردنی به خوبی میگذشت.

از زمانی که نسبت به سرنوشتم صبور و حتی بی تفاوت شده بودم

گاهی آدم می فهمد که دیگر حرف زدن درباره یک اپیزود از زندگی تان که یک خویش آن را از شما پنهان کرده، برایتان دیگر خیلی دیر است

انسان همیشه نوعی تأثر شرم آور و اشباع نشده را در گوشه ای از اعماق وجود خویش حفظ می کند...

بوها بهترین چیز برای جان دادن به گذشته هستند.