تا سالها به فیلمهای اریک رومر با تردید نگریسته میشد و به نظر میرسید منتقدان بسیاری در تشریح و تبیین فیلمهای او میان تلقی «دِمُده» از اخلاقگرایی، پیش پا افتادگی داستانها، سبک بصری قابل پیشبینی و فاقد غافلگیری و ناخنک زدنهای گاه به گاهش به تلقی ادبی از سینما در نوساناند...
حرکت سایهها، حرکت لابهلای سایهها و بازی بیوقفه با نور و ضد نور، مردان مرموز پنهان و پیدا در روشنایی و تاریکی، زنان اغواگر با رازهای تمامنشدنی و ... همهی اینها فقط بخشی از نشانههای فیلم نوآر است.