کتاب نبض های ناتمام

سه ماه به کنکور مانده بود و من فقط برای دستشویی از اتاقم بیرون می‌آمدم. مامان برایم سینی غذا و خوراکی می‌آورد و بابا هر دو ساعت یک بار زمان استراحت چند دقیقه‌ای‌ام پشت در می‌آمد و داد می‌زد: «خانم وکیل! فرشته‌ی صلح و عدالت! یه بوس برای بابا بفرست.» و بلند بلند می‌خندید.
کف دستم را با فشار به لبانم می‌چسباندم و به سمتش روانه می‌کردم و فریاد می‌کشیدم: «قربونت برم من».
مامان می‌گفت: «از لحظه‌ای که به دنیا اومدی این مرد تو رو بوسیده تا امروز.» وقتی بابا مرا بغل می‌کرد آرامش و امنیتی در جسم من جریان پیدا می‌کرد و روحم سبک‌بال در آسمان‌ها قدم می‌زد.