کتاب مرغی که در سر رویای پرواز داشت

در آن شب‌هایی که ولگرد آن‌گونه این‌ورو آن‌ور می‌دوید، جوانه برای تخم داستان‌های زیادی تعریف می‌کرد یا پشت سرهم لالایی می‌خواند که مبادا تخم از صدای کواک‌های بلند ولگرد که در تپه می‌پیچید وحشت کند. به نظر می‌آمد که ولگرد در حال رقصیدن است و جوانه نمی‌توانست نگران نباشد. رفتار ولگرد غریب و غریب‌تر می‌شد؛ اما جوانه نمی‌خواست در مورد این رفتار از او سؤالی بپرسد. نمی‌خواست خجالت زده‌اش کند؛ مخصوصاً وقتی که او آن‌قدر مهربان بود و هر روز برای جوانه غذا می‌آورد.
همان طور که ماه کامل می‌شد رقص ولگرد هم معمول‌تر و نگرانی‌های جوانه پررنگ‌تر می‌شد.