کتاب ماضی مردگان

هر چیزی توی شب زیبا بود. حتی پرمیب درختان که مثل اشباحی سرگردان توی جنگل در حرکت بودند. حتی سایه‌هایی که به شکل غول‌های سیاه به نظر می‌رسیدند: پرندگانی که ناگاه مثل دسته‌ای پرنده برگ به هوا فواره می‌زدند، چشم زیبا و ترسان بچه روباهی که وسط جاده، مبهوت بین ماندن و رفتن بود یا ماده گرازی که توله‌هایش را از جاده عبور می‌داد و با دیدن مینی‌بوس پوزه به کپلشان می‌زد که زودتر رد بشوند. با نور کوتاهی که هوا را می‌شکافت و لحظه‌ای آسمان را دونیم می‌کرد همچون شکارچی‌ای بودم که به صید مردگان می‌رفتم، به صید اشباح مینی‌بوس مثل زائری شکست خورده خودش را به ظلمات لحظه‌ی بعد می‌کشاند و برای مدتی کم تاریکی عمیق و مرموز جنگل را پرنور و پرصدا می‌کرد و دوباره و برای ابد سیاهی غلیظ و ساکن روی هم انباشته می‌شد. اگر کسی از بالا از روی درخت‌ها، از روی جنگل این مرکب شناور را می‌دید تصور می‌کرد کشتی‌ای در اقیانوس تاریک درختان، با نرمایی سرخوشانه و سکرآور به پیش می‌رود.