کتاب لیلیا

آلفرد می‌گفت: «اگر ما معنای مرگ و آزادی را درمی‌یافتیم، اگر ما ایمان به عقل را درست می‌شناختیم و جهان خود را از توهمات آدم‌های بیهوده و چه‌بسا افرادی که در حصار سنت‌ها اسیرند رها می‌کردیم، جهانمان را با اقوام دوردست و عقب‌مانده‌ای که جز نان و غذا به چیز دیگری نمی‌توانند بیاندیشند به اشتراک می‌گذاشتیم. شاید نباید به این‌جا می‌آمدم تا برای شما درمورد رمانی که به‌هرحال باید نوشته می‌شد حرف بزنم. ما در جهانی بدون درک حقیقی از معنای آزادی دائماً غلت می‌خوریم تا به مرگ برسیم. اگر مرگ و مردن در راه مرگ، رسیدن به آزادی ابدی باشد، باید جستجو کردن را از واقعیتی موهوم دریافت. اگر زبان، معنای حقیقت را نتواند آشکارا و بدون غرض‌ورزی بیان کند، اگر نتوانیم افکار بیهودۀ خودمان را از زبان تهی کنیم، دیگر معیاری برای سنجش آزادی نوع بشر وجود نخواهد داشت.» آلفرد نگاه سنگین پشت ستون را نزدیک‌تر درمی‌یافت و کلمه‌های پایان جمله‌ها را از یاد می‌برد. برای لحظه‌ای حرفش را قطع کرد. درحالی ‌که حضار از حالات او متعجب بودند از میکروفن کنار رفت و درحالی‌ که گلویش گرفته بود ادامه داد: لیلیا... لیلیا... لیلیا... تنها جستجوی حقیقت آزادی من لیلیا بود...