ستاره کدخدایی داستان‌نویس ایرانی متولد سال 1361 می‌باشد.

از شنیدن صدای خودش و کلمه «مرگ» قلبش فشرده شد و اشک در چشم‌هایش لغزید و در عین حال از این که توانسته است چنین کلمه خطرناکی را بر زبان بیاورد و وفاداری خودش را به عشقش به این ترتیب ثابت کند، دلش از احساس غرور و رضایت شیرینی لبریز شد...

گاهی فکر می‌کنم چراغ شب شعله‌های کوری هستند که راهشان را فقط در خیابان‌های تاریک پیدا می‌کنند اگر به چشم هایم شب بند بزنم و در تاریکی سراغت را بگیرم این کار از عهده من خارج است با تو از خیلی چیزها حرف نزده‌ام حرف‌هایی که فقط باید به تو می‌گفتم به واژه‌ها و جمله هایم تردید داشتم هنوز هم دارم. باید از تو می‌پرسیدم من چه هستم...

از مغازه اوستا گری همیشه بوی دود و لحیم جوشکاری می آید و نفس آدم را تنگ می کند. برای همین از بابا ممد می پرسم. بابا ممد بازارچه به این بزرگی چرا همیشه این جا می شینی؟

عبدالخالق جوکار منم. همه ابزار کارم در این کیف چرمی بزرگ است که بوی الرحمانش سالهاست بلند شده.

به تو فکر میکنم و تمام کشتی‌هایی که در دل طوفان زده شب در پیچ و تاب امواج گیر کرده‌اند به سلامت به بندر باز خواهند گشت

(ادبیات داستانی)

(ادبیات داستانی)