حاج میرزا حسن اصفهانی متخلص به صفی و ملقب به صفی علی بی شک از بزرگترین عرفای اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری قمری است .

هدف اساسی دیلتای در این اثر تبیین مفهوم فلسفه، چیستی ذات و ویژگی‌های آن است. برای دست‌یابی به چنین مقصودی او از یک سو بر اساس واقعیت‌های تاریخی و دور هرمنوتیکی به بررسی مفهوم فلسفه از یونان باستان تا عصر حاضر پرداخته و آن را در بوته نقد نهاده و از دیگر سوی به تبیین نسبت میان فلسفه و دین هنر و ادبیات و علم به عنوان پاره‌ای از مهم‌ترین شاخه‌های علوم انسانی پرداخته است.

جایگاه مباحث لفظی علم اصول در دانش های زبانی امروز

با وجود کثرت تالیفات نجم رازی، مرصادالعباد تحقیقاً شاهکار او است. چرا که از نظر نثر یکی از زیباترین و شورانگیزترین نوشته‌های عرفانی است که در نیمه نخست قرن هفتم هجری، هنگام هجوم مغول تألیف شده‌است.

شعرواره‎‌های شمس تبریزی

لائوزی (/ˈlaʊdzə/)، که در میان راه‌های دیگر با نام لائوتسه نیز شناخته می‌شود، یک فیلسوف نیمه افسانه‌ای چینی و نویسنده تائو ته چینگ (لائوزی)، یکی از متون بنیادی تائوئیسم در کنار ژوانگزی بود. این نام که به معنای واقعی کلمه «استاد پیر» است، احتمالاً برای به تصویر کشیدن یک گمنامی باستانی بود که می‌توانست با کنفوسیوسیسم صحبت کند...