کتاب مقامات سلوک و منازل قرب حق

ابوعبدالله محمدبن علی بن حسن بن بشر بن هارون الترمذی (حکیم ترمذی یکی از عارفان و متفکران برجسته قرن سوم هجری (۹) میلادی) است (متولد ۲۰۵ تا ۰۲۱۰ . ق و وفات حدود ۰۲۹۵ . ق یا ۲۸۵ و ۳۰۰) او یکی از نخستین عارفان فارسی زبان است که آثار متعدد و قابل توجهی در زمینه عرفان و تصوف نگاشته است. حکیم ترمذی بر خلاف بسیاری از صوفیان فقط عارف و زاهد گوشه گیری نبود. بلکه فیلسوف و اندیشمندی بود که می کوشید تا عرفان را عقلانی و فلسفی کند. او تنها یک عارف اهل حال نبود بلکه متفکری بود که کوشید تجربیات عرفانی را در قالب یک دستگاه فکری منجم توضیح دهد ترمدی حلقه اتصال بین عرفای اولیه ای چون دوالنون مصری و بایزید بسطامی با عرفای متأخری مانند این عربی و عبدالکریم جیلی است این عربی خود را ادامه دهنده راه حکیم ترمذی میدانست به کرات در آثار خود از او با احترام بسیار یاد کرده و نظریات او را بسط داده است. حکیم ترمذی را میتوان یکی از معماران اصلی عرفان اسلامی دانست که با نگاهی ژرف مفاهیم بنیادینی را پایه گذاری کرد که راه عرفان و عارفان را برای قرن ها پس از خود مشخص کرد. او عارفی بود که عقل و عشق شریعت و طریقت را با هم تلفیق کرد به گونه ای که میراث فکری او تا به امروز مورد توجه محققان و عرفاست ترمذی سلوک را بر سه پایه بنا می کنند. شریعت حکمت ظاهری و حکمت باطنی یا معرفت او معتقد است که سلوک بدون وجود اصول بنیادین حق عدل و صدق انجام نمی شود.
سلوک تا زمانی که به مرتبه نهایی کمال خود نرسد که همان حکمت باطنی با معرفت است کامل نمی شود. این اصول بنیادین حق عدل و صدق تمام ابعاد رفتار و فعالیتهای انسانی را در بر می گیرند.