کتاب ضیافت اشباح (رمان هولناک با چاشنی شفای طبیعت)

توکار چوک در زمان ضیافت اشباح نه تنها دست به تسویه حسابی فمینیستی با افلاطون و‌ مان می‌زند، بلکه می‌گوید آثار این دو نقاط عطف نمادینی است که با فاصله بیش از دوهزار سال از یکدیگر، پیروزی بی‌چند و چون مردانگی را در مدیریت فکری جهان نشان می‌دهد. او حمله به کلیشه‌های دو هزار ساله این آثار را بهانه‌ای می‌کند برای پرداختن به مشکلات امروزی درباره جنسیت خاصه مشکلات برآمده از تفکیک‌های ناعادلانه دو جنس که منجر به طرد و تحقیر هر چیزی می‌شود که مردانه نیست. با این همه ضیافت اشباح به هیچ وجه مردستیز نیست، همچنان که افلاطون و‌ مان زن‌ستیز نبودند. هر دوی این‌ها - و بسیاری دیگر که در جای جای رمان به نقل قول‌هایی از آثارشان برمی‌خوریم - برای توکار چوک بسیار مهم‌اند، چون مسأله تفاوت بین دو جنس برای تک تک این نویسندگان کلاسیک چه باستانی و چه مدرن از بنیان‌های وجود انسان است و در نتیجه تفاوت‌های جنسیتی انسان در سامان‌دهی جهانی که در آن زندگی می‌کنیم، عاملی تعیین‌کننده‌اند.