آغوش من از سفر پر است و در این هتل بی ستاره عاشق آسمان تهرانم که نگاه مرا برای خودم می خواهد

چه سعادتی دارد شانه‌ ای كه لای موهایت گیر می‌كند

چه چیز تو را به عقب برگرداند...

غروب ها لباس باز و بلند ارغوانی می پوشید به لاله گوشش عطر میزد و منتظر هیچ کس نبود...

فرزند آخر بودیم- از پدری تنومند...

شب بی‌خواب هرزه با دغدغه بی‌ چون و چرا در كنار بسترم پرواز می‌ كند...