چه چیز تو را به عقب برگرداند...

غروب ها لباس باز و بلند ارغوانی می پوشید به لاله گوشش عطر میزد و منتظر هیچ کس نبود...

فرزند آخر بودیم- از پدری تنومند...

چند ورقه مه می پیچم لای روزنامه ...

شب بی‌خواب هرزه با دغدغه بی‌ چون و چرا در كنار بسترم پرواز می‌ كند...

دست هایت را که می گیرم راه ها بی تاب سفر می شوند...