من به خانه برگشته ام با هندوانه ای سرخ...

بر بساط اعدام زاده شدم، عمرم آن قدر کوتاه بود که به باز جویی جلادم نیز نرسید

تمام مردها را... جلو گلوله فرستادی... فرمانده.....

باور کنید من هم ادامه زندگی را بعد از این شعر نمی دانم بعید نیست اگر باز به آشپزخانه بروم و این بار کارد را که می شویم انگشتانم را فراموش کنم...

صدای پر زدنی می شنوم که پنهان از بالای سرم می گذشت و آواز زنی شب بیدار در ساحلی در سرزمینم