تمام مردها را... جلو گلوله فرستادی... فرمانده.....

شب، از نفس سرد زمان می خواند از روح مه آلود جهان می خواند بر سردر هر خانه سری آویزان شهری که در آن مرگ اذان می خواند

باور کنید من هم ادامه زندگی را بعد از این شعر نمی دانم بعید نیست اگر باز به آشپزخانه بروم و این بار کارد را که می شویم انگشتانم را فراموش کنم...

زندگی چیزهای زیادی از ما می گیرد...

دارم می گذارم به زندگی ام ادامه دهم عجیب ترین موجود فرضی ام....

چشم هات آشیانه های اتاق بود از کنج راه آب کور صدات غروبی که عنکبوت ها را به آواز جفت شان پاسخ می داد...