عادت او بود که روی تخت، زیر پتو یا شمد، به‌مناسبت فصل، دراز می‌کشید و چشم‌هایش را با شال سیاهش می‌پوشاند و داستان‌هایش را تقریر می‌کرد. از قدیم این شیوه‌ی داستان‌سرایی او بود.

تلویزیون خاله ام را روشن کردم و روی صفحه، هواپیمایی دیدم با بال های افراشته که یک طرفش یک صلیب بود و طرف دیگرش یک آس پیک

چهار مردی که در یک بار در مجارستان کنار هم نشسته ­اند درباره­ یک ماجرا صحبت می­کنند، ...

من و مارتینی تا مدت‌ها بعد دیگر همدیگر را ندیدیم....

سوز سفید قصه‌ برفی است که قرار است سرخ شود.

اتوبوس کنار آن هواپیمای بزرگ ایرباس می ایستد