این لقب دکتری هم بدجور به‌ش می‌آمد. اصلش با کلاس بود.

چارلز دیکنز در مجموعۀ داستان‌های ارواح قدرت جادویی قلمش در ترسیم فضاهای تاریک و ترسناک را به کار می‌گیرد تا از تخیلات سویۀ بازیگوش ذهنش کابوسی زنده و باورکردنی برای مخاطب بسازد: صندلی کهنه‌ای که از رازهایی سرنوشت‌ساز خبر دارد؛ دوستی نویافته در مهمانی خلوتی در خانه‌ای قدیمی که فردا صبح درمی‌یابی هیچ‌کس جز تو او را ندیده است.

دی خیلی تنها بود. من هم تنها بودم. زندگی عرصه‌ تنهایی بود.

در داستان سگ ولگرد، با سگی اسکاتلندی به نام پات آشنا می شویم که می توان در پس چشمانش، شعور و درکی انسانی را مشاهده و حس کرد.

در غیاب شوهرم، مادر شوهرم از خانه بیرونم کرد و راهم به خانه زینال بندری افتاد.

(داستان های عربی فلسطین)