پدر، پسر و وکیل، مثلثی مردانه را حول جنایتی ناجوانمردانه تشکیل می‌دهند.

باید یک سر برمی گشتم خانه. وقتی که پدرم نیست. می دانستم کی بروم

تکلیف مدرسه یک انتخاب نیست. تختم سخت دارد اشعه های چرت زدن می فرستد. نمی توانم جلوی خودم را بگیرم. بالش نرم و ملافه ی گرم، زورشان از من بیشتر است. من هیچ چاره ای جز رفتن به رختخواب ندارم.

روایتی نفس گیر از زندگی آدم ها...

اگرچه این مدت آرزوی داشتم که مدتی تنها باشم، اما...

کاشکی اشتباه های بیشتری کرده بودم٬ اشتباه های درست و حسابی٬ یعنی واقعن کارهایی که راست راستکی غلط باشه٬ ولی عوضش اجازه نمی دادم حوادث من رو جایی ببرن که دوست ندارم.