دم غروب بود که رسیدم. آسمان تهران آبی پرتقالی بود و شهر، انگار زیر لحافی زرد و نارنجی عشق بازی کند،

رمانی که در آن زمان باید کمی کُندتر شود تا راوی بفهمد چه کسانی از آن‌ سوی پنجره و در شب او را نگاه می‌کنند...

من همیشه چایم را زودتر از تو تمام می کردم. گفتی «دهنت آستر داره!»

کافورپوش داستان گم ‌شدن است.

صدای در توی سرش کوبیده می شود. پله ها تند وتند چرخ می خورند و از زیر پایش بالا می روند...

فکر می کنم چه عجب! بعد از مدت ها خودم را از قید و بند این که به کسی توضیح بدهم نجات داده ام