کتاب دست نوشته ها

اگر یکی از همکارانم من را می‌دید که جلوی عکاسی چشم‌انداز علاف ایستاده‌ام برای این کارم چه توجیهی داشتم؟ بیماری و نبش کوچه ارکیده و خیابان گردی؟ نزده به سرم؟ از علافی‌ام دلم پر بود. فتاحی افتاده کف آن خانه نیمه‌ساز دست از سرم برنمی‌داشت و نمی‌گذاشت راهم را بکشم و بروم دنبال همان روال قبلی زندگی‌ام. نه همیشه، اما بیشتر اوقات هر چیزی سر جای خودش بود. حالا همه چیز به هم ریخته بود. هیچ چیز توی این چند روز سر جای خودش نیست. من هم سر جای خودم نیستم. حالا باید خانه باشم، توی خیابان علافم. نه، علاف کلمه درستی نیست، سرگردانم. سرگردان هم به تنهایی کافی نیست. سردرگم، هراسان، که گیجه گرفته و بدتر از همه شاهدی که چهره قاتل را ندیده. کت و شلوار قهوه‌ای و هیکلی قوی و قدی نسبتا بلند و موهایی پرپشت. چهره؟ هر چهره‌ای را می‌شود جای صورتش گذاشت. حدس و گمان در اینجا نه فقط کارساز نیست بلکه ممکن است جنایت دیگری باشد. کت و شلوار را خیلی راحت می‌شود حذف کرد. اما آن مرد فقط یک چهره دارد و همچنان در این شهر است. چرا نرفته؟ شاید خیال رفتن ندارد. اصلا چرا برود؟