شايد برجسته ترين نکته کتاب اين باشد که نايجل کولتارد در دام قديمی اما هميشه جذاب خلقيات ما ايرانيان نمی افتد و تحليلش هم در اين زمينه دقيق و عاری از سوگيری غيرعلمی است.البته بايد توجه داشت که کتاب در ميان ايرانيان صرفا سفرنامه نيست، بلکه نوعی حديث نفس است که حاصل زندگی و آشنايی کمابيش چهل ساله با ايرانيان است. بی ترديد به عنوان خواننده ای ايرانی از بيشتر اين حقايق و جزييات و تحليل ها اطلاع داريم. اما آن چه کتاب را برايمان جذاب می سازد نگاه نويسنده ای اروپايی است که خود طی چهار دهه گذشته، سال ها در ايران زندگی و کار کرده است و نگاهی بيرونی از اين واقعيات در اختيار مان ميگذارد. نگاهی که خودمان به سبب نزديکی بيش از حد از تصور آن را نميبينيم.