کتاب درآمدی بر خوانش لاکان (ناخودآگاه همانند دستگاه زبان ساختار می یابد) (بخش دوم و سوم)

پنجاه سال از آموزش‌های لاکان عمدتاً صرف نگریستن و بازنگری معنا و کارکرد روان‌کاوی شد. روان‌کاوی نه الزاماً در حکم علم یا حتی علمی انسانی، بلکه همچون شیوه‌ای که می‌تواند بازهم به فراروانشناسی منسجم و محکمی متکی باشد. ابطال دوسویه‌ی مفاهیم پذیرفته شده نه تنها ممکن است چارچوب‌های ارجاع جوامع درمانی و دانشگاهی را به ترتیب توسع بخشد، همچنین ممکن است به آن‌ها امکان دهد تا در گونه‌ای فراروانشناسی که منزلت «علمی» خود را به واسطه‌ی گستره‌ی نامنتظره‌ی علوم انسانی برگرفته، مخرجی مشترک بیابند.
امروزه گاه این گونه می‌نماید که فروید از سوی نقادان ادبی و دانشمندان اجتماعی موشکافانه‌تر از خود روان‌کاوان خوانده می‌شود. در کل این یک تصادف نیست. هنگامی که جامعه‌ی روان‌کاوانه به دنبال فراروان‌شناسی تازه‌ای می‌گردد، دانشمندان علوم انسانی به چنان پایه‌ای از پختگی و پیچیدگی نظری دست یافته‌اند که قادرشان ساخته فروید را با دیدگاه‌های جدیدی درک کنند. زبان‌شناسی ساختارگرا و انسانی را دگرگون ساخته‌اند و به ناخودآگاه فروید‌شانی تازه بخشیده‌اند. آموزه‌های لاکان در کنار آثار فوکو و دریدا عمدتاً مسبب انفجار‌ ایده‌های تازه‌ای بوده‌اند که جنبش بینارشته‌ای نافذ در فضای دانشگاه امروز را رفعت بخشیده‌اند.