عید که شد، پیرهن قرمزی با گل‌های آبی برایش دوختند، دست و پایش را حنا بستند و با ویس مراد و خداداد پیش براخاص رفتند.

من قرار است تا ابد نگاهت کنم. خاکسترت را و شکوفه‌های کوچکت را. و تو را می‌سپارم به دریا. و دریا درست در همان جزیره‌ای که لبخندم به خواب رفته است تو را می‌کارد.

نها طنزی را طنز واقعی میدانم که به سود مردم باشد

(مجموعه داستان کوتاه نوجوانان)

دوست داری درباره یه کبوتر برات قصه بگم؟